دولت ملی

سال 90 آغاز شد .سالی که در اولین روزش شیراز آغازگر اعتراض شد .سالی که آغاز شد و در روزهای آغازینش با درگذشت پدر میر حسین موسوی امکان اعتراض فراهم گشت.سالی که در آن طوفان های اقتصادی زمینه ساز بسیار مناسبی برای رشد و گسترش اعتراضات گردیده است.سالی که نزاع های نه خیمه شب بازی که جنگ قدرت شکل گرفته وضعیت بسیار حساسی را رقم زده و بالاخره سالی که بدلیل داشتن یک انتخابات گرچه به شکل انتصابات از اهمیت ویژه ای برخوردار است.
اما در این میان شورای هماهنگی راه سبز امید رفتاری نه چندان معقول و قابل انتظار از خود به نمایش گذاشت.این انتقاد از آنجایی به این مجموعه وارد است که فرصت حضور در مراسم پدر میر حسین موسوی را به سادگی از دست داد.فرصتی که علیرغم لغو آن از سوی خانواده وی می توانست با پیام این شورا همچنان پابرجا بماند و تنور اعتراضات را در سال نود نیز همچنان داغ نگه دارد.
شورای هماهنگی در زمینه تحولات اقتصادی و وضعیت معیشتی ملت هیچ طرحی را مطرح نکرده است.بی شک همگان بر این باور هستند که هر گونه فعالیت و حضور چه خیابانی و چه بصورت اعتراضات مدنی نیازمند تبلیغات گسترده است.به عبارتی برای یک حضور خیابانی و یا یک رفتار  مدنی در خرداد ماه می بایست از امروز تبلیغات را آغاز نمود تا این خبر در بین عموم مردم پخش گردد نه اینکه با فاصله ای چند روزه طرحی مطرح شود که نتیجه اش آنچنان می می تواند باشد نگردد.
شورای هماهنگی باید به نکته ای به دقت توجه داشته باشد که وضعیت کنونی کشور به شدت آبستن حوادث بزرگی است که در صورت سکوت و عدم تحرک این شورا بی شک معترضین وارد جبهه یا رفتاری مجزا خواهند شد که این امری نیست که در طول این دو سال گذشته مد نظر بوده است.
عزیزان شورای هماهنگی این را نیز فراموش نکنند که نگاه آگاه و نکته سنج ملت به رفتارشان است و رفتاری همچون دیدار دختران موسوی و اخبار و حواشی آن صدمات جدی می تواند بر پیکره شورا وارد نمایید.رفتاری که شاید از دید بازیگرانش نوعی سیاست ورزی اما از دید ملت نوعی بازی خوردن بیش نیست.پس شورا بکوشد که در صورت عدم تلاشش در زمانی نه چندان دور جایگاهی نخواهد داشت.