دولت ملی

علم الهدی ،این موجود ناشناخته که نسبتش به آدمی توهین به آدمی است چندی پیش زبان در دهان چرخاند و نظری از دهان نامبارکش برون داد.از بزرگ مردی سخن گفت که شاید بزرگیش در تاریخ کشور کم نظیر باشد.از امیری سخن بر زبان راند که تاثیر رفتار و کردار کوتاه مدتش سالیان متمادی بر تاریخ این مرزوبروم تاثیر گذاشت .این موجود که نقش خطیب جمعه را در مشهد ایفا می کند اظهار داشت که:
"
همين موضوع باعث شد اميركبير در زمان تاسيس دارالفنون تدريس و آموزش‌هاي ديني را منع كند و به عنوان يك اصل قرار دهد زيرا بر اين باور بود كه آموزش‌هاي ديني باعث رشد نكردن فناوري مي‌شود. بر همين اساس اميركبير دو نفر ضد خدا و مخالف دين را در راس دارالفنون قرار داد تا از نفوذ دين در آن‌جا جلوگيري کند و به همين دليل سكولارسازي در جامعه سياسي و فرهنگي نفوذ كرد."
شاید نیازی نباشد که از کرده ها و تلاشها و دستاوردهای بزرگ این امیر بزرگ ایرانی در این چند سطر یادی کنم اما نیاز است که به این خشکه مغزان بگویم که تاریخ ایران آمیخته شده با نام بزرگانی چون امیر کبیر.چندان نیازی نمی بینم که پیرامون سخنان این خرافه پرست توضیح یدهم اما به نظرم لازم است در مورد مواضعی که پیرامون این اظهار نظر بیان گشته سخنانی گفته شود .نام امیر کبیر طلایه دار پیشرفت و عظمت ایران است و در این میان نگاه  امیر بی شک نگاهی فرا مذهبی به مسائل بوده است.امیر از ریشه های عمیق روحانیت در میان مردم به نیکی آگاه بود و عمیقا می دانست که این روحانیت فاسد با تمام توان در مقابل پیشرفت و تعالی کشور سدی بپا خواهد کرد .پس شاید بتوان از تقابلی که امیر درحدود دو قرن پیش با رشد خرافه داشت وی را طلایه دار حرکتی از این دست دانست .
اما در این میان برخی بر رفتار امیر با بابیان خرده می گیرند و آن را عملی ناپسند جلوه می دهند .این امر نیز خود تحریفی بزرگ است.همان گونه که پیشتر اشاره کردم امیر نگاهی مذهبی به رخدادها نداشت و چه بسا بر این باور بود که چنانجه مذهبی بتواند در مقابل روحانیت فاسد آن دوران بایستد از آن نیز حمایت می کرد اما برخورد و موضع گیری امیر زمانی شکل گرفت که سه تن از پیروان باب علم مبارزه برافراشتند. ملا حسین بشرویه ای که نخست شیخی بود که باب الباب لقب داشت دیگر ملا محمد علی بارفروشی معروف به قدوس و سومی ملا محمد علی زنجانی ملقب به حجت بود.
در چنین اوضاعی دیگر بحث مذهب و شریعت نبود بلکه یک مبارزه سیاسی با نام مذهب در حال شکل گیری بود که امیر با درایت و جسارت بی بدیلش پاسخی قاطع به این رفتار داد.
یادش گرامی و نامش همچون لقبش بزرگ و جاودان باد