دولت ملی

خرداد پیش رو  فرا رسیدن روزهای حساسی را خبر می دهد.روزهایی که شاید در تاریخ این مرزو بوم کم نباشد.روزهایی که می تواند یادآور روزهای خونین دوران مشروطه باشد .دورانی که فساد  روز افزون دولت مستبد وضعیت وخیمی برای کشور رقم زد ، دورانی که بیگانگان به مال و ناموس وشرف ملتی دست یازیدند و چه فجایعی که ببار نیاوردند .در ان زمان بود که دلیرانی از جنس ایران به پا خواستند و حماسه ها آفریدند تا ریشه این ظلم و تعدی را بخشکانند و انصافا چه دلاوری ها که در تاریخ ثبت کردند.اما در نهایت به دلایلی که در این مقال مورد بحث نیست این نهال نوخواسته نتوانست به درختی تنومند مبدل گردد.
اکنون نیز که جنبش آزادیخواهی ملت ایران در راستای جنبش مشروطیت پا به عرصه گذاشت تا آزادی و آزادگی را به ایرانیان تقدیم کند، دورانی حساس و سرنوشت ساز در مقابلمان قرار گرفته است.در یکسال پیش در چنین روزهایی حماسه ای آفریده شد .حماسه ای از جنس خون وآتش ،حماسه ای که بنیان های جامعه ای را به لرزه درآورد و حماسه آفرینانش صدای ملتی را به گوش جهانیان رساندند.
عظمت این خروش ملت در آگاهی و شعور حاضرین بود،دیگر تنی چند این خیزش را رهبری نمی کردند و رهبران پراکنده و وسیع آن ،همان خرد جمعی شان بود که آفریننده این حماسه ها گشت.اما اکنون که در آستانه سالگرد این خیزش غرور آفرین هستیم حساسیت حضورمان فزونی یافته است.
مبادا در سالگرد این خروش جانانه و تاریخ ساز در غفلت بسر بریم ،مبادا آن روزی که همچون حرکات جنبش های پیشین مان عرصه را از حضورمان تهی کنیم ،خداوندا مباد آن روزی که حرمت خون شهیدانمان را زیا ببریم و فراموش کنیم که چه ها بر سرمان آوردند و چه جنایتها و ددمنشی ها در طول این مدت بر ما روا داشتند.مبادا مشکلات عدیده موجود در کشور را مشکلات خود ندانیم چرا که مطمئن باشیم کهروزی این مشکلات گریبان تک تک مان را خواهد گرفت.دیروز تو ،امروز من ، فردا ....
این درد ،دردی همگانی است و تنها را ه علاجش پیوند و من و تو و ایجاد مایی قدرتمند است.
عزیزانی در بند داریم که سکوت و عدم حضورمان جواز اعدام گسترده آنها را صادر خواهد کرد .